جوان آنلاین: تیم‌ملی فوتبال ایران با عملکردی متفاوت نسبت به گذشته در مسیر جام جهانی ۲۰۲۶، صعودش را در پی کسب شش برد و دو مساوی قطعی کرد، هرچند باتوجه به ۴۸ تیمی شدن جام‌جهانی امریکا- کانادا صعود ایران کاملاً قابل پیش‌بینی بود، اما برخلاف دوره قبل که با چالش‌های فراوان همراه بود، تیم ملی این دوره صعودی زودهنگام و البته بدون باخت را تجربه کرد.
چهار سال قبل، تیم ملی فوتبال ایران در مسیر جام‌جهانی قطر به واسطه عملکرد ضعیف و تغییرات مدیریتی، صعودی چالش‌برانگیز را داشت. تیم‌ملی بعد از عدم‌نتیجه‌گیری با ویلموتس و گره خوردن کار، سراغ اسکوچیچ رفت، اما به رغم کسب نتیجه با این مربی، برای سومین مرتبه دست روی کی‌روش گذاشت تا برای سومین بار متوالی جام جهانی را با کی‌روش پرتغالی تجربه کند؛ تجربه‌ای تکراری که باز هم به صعود از مرحله گروهی ختم نشد، البته که ایران در مسیر جام جهانی ۲۰۱۸ صعودی مقتدرانه را با کی‌روش تجربه کرده بود، اما شروع کارش با کی‌روش هم چالش‌برانگیز بود. تیم ملی ایران بعد از صعود نسبتاً خوبی که با برانکو به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان تجربه کرده بود، نتوانسته بود به جام جهانی ۲۰۱۰ راه یابد و بعد از یک صعود پرفراز و نشیب با طالبی و ایویچ به جام جهانی ۹۸ فرانسه و ۲۰۰۶ آلمان، با وقفه‌ای چهار ساله مواجه شده و این کار را برای هت‌تریک صعود سخت کرده بود، اما کی‌روش باوجود چالش‌های بسیار توانست بار دیگر نام ایران را در میان مسافران جام جهانی فوتبال هک کند و شاید همین مسئله و البته صعود مقتدرانه به جام جهانی ۲۰۱۸ بود که تاج تازه برگشته به فدراسیون را مجاب کرد در جام جهانی قطر بار دیگر به سمت کی‌روش چرخیده و سکان هدایت ایران را به دست او دهد، اما این بار بعد از سال ها، هفتمین صعود ایران به جام جهانی برای مرتبه دوم با سرمربی ایرانی رقم خورد؛ صعودی که زودهنگام و بدون باخت بودنش دستمایه شد تا بیش از خوشحال‌کننده بودن، نگران‌کننده باشد.
کسب موفقیت قابل کتمان نیست، همانطور که لذت صعود، باوجود این، اما باید واقع‌بین بود. حداقل اگر قرار نیست تصور کنیم داستان با کسب جواز صعود به جام جهانی به نقطه پایان رسیده و قصد داریم این بار به طور جدی به صعود از مرحله گروهی بیندیشیم، بدون شک تغییر سبک بازی و هجومی‌تر شدن تیم‌ملی در صعود زودهنگام و بدون باخت ایران به جام جهانی تأثیر قابل توجهی داشته است. تیم‌ملی فوتبال ایران بعد از دوران برانکو که با بهره بردن از ستاره‌هایی، چون دایی و مهدوی‌کیا فوتبالی تهاجمی را به تصویر می‌کشید، با بازشدن پای کی‌روش به سمت فوتبالی دفاعی تغییر مسیر داده بود، به طوری که در آخرین حضور کی‌روش، تیم‌ملی ایران از دفاعی مستحکم سود می‌برد، اما تفکرات قلعه‌نویی با کی‌روش تفاوت بسیار داشت و سبک و سیاق فوتبال تیم‌ملی را هجومی‌تر کرد؛ تغییراتی که اگرچه چالش‌هایی در دفاع تیم ایجاد کرد، اما به نتیجه نشست تا هفتمین حضور تیم‌ملی فوتبال ایران در جام جهانی زودهنگام و بدون هیچ باختی همراه باشد. باوجود این، اما به رغم آمار و ارقام خوبی که قلعه‌نویی در پی کسب این موفقیت از خود و تیمش به جای گذاشته، از واقعیت‌های موجود نمی‌توان چشم‌پوشی کرد؛ واقعیت‌هایی نظیر آنکه گروه ایران به مراتب از گروه عربستان و استرالیا آسان‌تر بود، با وجود این تیم‌ملی نتوانست در هر هشت بازی روند یکسانی را دنبال کند و فرازونشیب‌هایی داشت که پنهان کردن آن پشت صعود زودهنگام می‌تواند ناکامی در صعود از مرحله گروهی جام‌جهانی را مانند هر شش دوره قبل تکرار کند.
صعود زودهنگام موفقیت قابل توجهی است، خصوصاً که بدون هیچ باختی همراه بوده، اما خوابیدن در باد این موفقیت تنها می‌تواند کار تیم‌ملی را در ادامه مسیر دشوار‌تر کند، مگر آنکه بپذیریم این مرحله پایان یافته و حالا باید تمام تمرکز خود را روی نیل به هدف بعدی (عبور از مرحله گروهی جام جهانی) بگذاریم نه نمایش موفقیتی که پایان یافته است چراکه داستان صعود پایان یافته و زوم کردن بیش از اندازه روی آن و بزرگنمایی، تنها می‌تواند فوتبال ایران را از دستیابی به هدفی که طی سال‌های اخیر به آرزویی دست‌نیافتنی برای ملت تبدیل شده دور و دورتر کند، در حالی که با عبور منطقی از موفقیت کسب شده می‌توان برای تاریخ‌سازی در جام‌جهانی پیش رو گام برداشت؛ جام جهانی‌ای که می‌تواند با محقق شدن رؤیای دیرینه همراه باشد، اگر به ضعف‌هایی که در روند نتیجه‌گیری داشتیم توجه و با بستن پرونده صعود، جای بزرگنمایی روی ادامه مسیر زوم کنیم.
